Marcel Mulders en Diego van Steen zijn al ruim tien jaar een stel. En waren allebei niet meer heel jong toen ze elkaar op een banenmarkt ontmoetten. Over hoe liefde op latere leeftijd zo anders is dan als je jong bent. En toch ook weer niet.
Dit is het verhaal van zomaar twee mensen die op latere leeftijd een stel worden. Wat de twee mannen betreft gaat het niet over dat die twee mensen van hetzelfde geslacht zijn. “Liefde is liefde”, wuift Marcel (58) het thema seksuele geaardheid weg. Waarna het er tijdens het gesprek alsnog over gaat. Over dat hij pas op dertigjarige leeftijd uit de kast kwam en twee broers meenam om het zijn traditioneel-katholieke ouders te vertellen. Dat hij vreesde dat ze hem het huis uit zouden zetten en dat het alleszins meeviel. “Mijn vader zei gelijk dat ik zijn zoon was en bleef. Dat hij mij accepteerde zoals ik ben. Mijn moeder had er in eerste instantie wat meer moeite mee en gaf terecht aan dat ik er tien jaar over had gedaan om uit de kast te komen en dat het dus redelijk was dat ik haar een paar weken de tijd gaf om aan het idee te wennen.”
Een week na het interview belt Marcel op. Samen met Diego las hij een eerste versie van het artikel. “Als we met zijn allen willen dat homoseksualiteit net zo gewoon is als heteroseksualiteit, waarom moet het stuk er dan zo nadrukkelijk over gaan?” En voor het geval dat nog niet overtuigend genoeg is: “Iemand die heteroseksueel is hoeft nooit aan te hikken tegen het moment om het ouders en vrienden te vertellen. Wat zou het mooi zijn als een jongeman zonder die mededeling gewoon zijn vriend kan voorstellen.”
Over de liefde moet het dus gaan. Over een intense liefde die begon op die banenmarkt. Diego: “Ik zat in die tijd niet lekker in mijn vel. Had zojuist een cursus gevolgd die me per ongeluk met mijn neus op de harde feiten drukte. Dat ik me mijn leven liet overkomen en dat het tijd was om onderhand eens keuzes te maken. Dat een andere baan zo’n keuze zou kunnen zijn. Ik dus naar de banenmarkt”.
“Wat een leuke vent”, dacht Marcel toen hij Diego de hand schudde en vroeg wat hij voor hem kon betekenen. “Wat een leuke vent”, dacht Diego toen hij Marcel zei dat hij mogelijk een nieuwe baan overwoog. Het gesprek duurde wat langer dan professioneel gezien noodzakelijk was en eindigde met de afspraak dat Diego zijn cv zou mailen. Hij raakte daarna al snel onder de indruk van de dienstverlening van de uitzendorganisatie. Want wat reageerde Marcel snel. En wat werd er snel een afspraak gemaakt om dat cv eens nader te bespreken. En wat gingen er aan die afspraak veel sms’jes vooraf en wat waren die berichtjes warm.
Tijdens de afspraak zelf verdween de laatste suggestie van zakelijkheid. Aan het cv kwamen Marcel en Diego amper toe. In plaats daarvan gingen ze op in een boeiende conversatie over wie ze waren, wat hen bezighield en hoe ze in het leven stonden. Dit was geen gesprek van een adviseur met een werkzoekende. Dit was een date, werd de heren duidelijk. Al zei geen van hen dat toen hardop.
“Ik wist al snel dat ik verliefd was geworden op Marcel”, blikt Diego terug. Er was alleen een groot dilemma; hij was getrouwd en vader van drie kinderen. “Het was een hele zware tijd. Ik voelde me schuldig en mijn vrouw en kinderen hadden er veel verdriet van – ieder van hen op een eigen manier. Maar ik ben ze dankbaar dat we er met zijn allen zo goed uit zijn gekomen. Er waren spanningen en er was pijn, maar er was nooit echt ruzie. Uiteindelijk woonden alle kinderen, overigens niet tegelijkertijd, een tijdje bij Marcel en mij. De relatie met mijn toenmalige vrouw is zonder meer goed. Marcel: “Knap hoe je vrouw het heeft geaccepteerd”. Diego knikt instemmend.
Toen die acceptatie er was, ging de inmiddels ex-vrouw in gesprek met Marcel. “Als de kinderen van mij en Diego regelmatig bij jullie over de vloer komen, dan vind ik het prettig en fijn als ik weet bij wie ze dan zijn. Ik wil je graag beter leren kennen.” Glimlachend: “Daar had ze helemaal gelijk in, dat ze dat wilde weten”.
Op zijn beurt deed Marcel zijn uiterste best om voor de kinderen de populaire vriend van hun vader te zijn. “Dat was niet zo handig, want werkte averechts. Mijn moeder zei me vlak voor haar dood nog dat ik eens wat minder hard daaraan moest werken. Dat was een goed advies, sindsdien was ik meer mezelf en kwam het tussen mij en de kinderen helemaal goed.” Hij vertelt dat hij voor hij Diego leerde kennen al een kinderwens had. “En nee, ik maak mezelf niet wijs dat ik de vader van hen ben. Maar het is wel een soort van gezin met kinderen waarvan ik deelgenoot ben. Prachtig.”
Diego komt nog even terug op het advies van Marcels moeder. “Je moet gewoon zijn wie je bent, Marcel. Daar werd ik immers verliefd op: op de Marcel die is wie hij is”. Waarna Marcel vaststelt dat het andersom precies zo is. “Het was pittig, maar ik ben geworden wie ik daadwerkelijk ben”, aldus Diego.
