Ben je bereid om anders naar jezelf en de wereld te kijken? Dan biedt het leven na de overgang niet alleen klachten, maar juist volop nieuwe kansen. Hier lees je de verhalen van Vakil (77), Saskia (62), Petra (64) en Jup (54). In het Lente Magazine 2025 lees je meer over hoe zij deze voordelen in het tweede deel van hun leven omarmden.
'Tot mijn kinderen uit huis gingen, had ik helemaal geen tijd om met mezelf bezig te zijn. Pas daarna begon ik mezelf echt te ontdekken: wie ben ik nou eigenlijk? En waarom heb ik bepaalde dingen meegemaakt? Waar ben ik de fout in gegaan? Dat proces viel samen met de overgang. Voor mij was de overgang letterlijk het nieuwe gedeelte van je leven waarin je wijzer wordt. Je leert je geschiedenis herzien. Ik heb een vrij traumatische achtergrond: een afwezige vader en een moeder die niet liefdevol kon zijn. Lange tijd voelde ik me een slachtoffer: in de steek gelaten, niet gezien en niet geliefd.
En de geschiedenis herhaalde zich ook nog eens in mijn eigen volwassen leven. Op mijn 40e ging ik op zoek naar een manier om meer spiritualiteit in mijn leven te brengen. Ik werd Soefi en yogadocent, en hoewel dat al een ontwikkelingsproces op gang bracht, kreeg ik niet de kans om mijn verleden écht helemaal door te werken. Dat lukte pas op latere leeftijd. Toen ik zag dat mijn ouders ook maar mensen waren met al hun fouten en onmogelijkheden, kon ik ze vergeven en tegelijkertijd begon daarmee het proces om ook mezelf te vergeven. Mijn oudste dochter, die downsyndroom had en vorig jaar overleed, was mijn grote leermeester. Ze was een prachtig voorbeeld van hoe je open en zonder oordeel naar je omgeving kunt kijken. Ik kon steeds beter relativeren en liefdevoller naar mezelf kijken. Dat vind ik een grote winst van ouder worden.'
'Als vrouw kijk je naar je moeder als het gaat om de overgang. Welke klachten had zij? Hoe heeft zij de overgang beleefd? Maar mijn moeder overleed aan borstkanker toen ik 13 was. Daardoor had ik geen referentiekader. En ook geen verwachtingen. Ik ga het wel merken, dacht ik. Op mijn 46e kreeg ik net als mijn moeder borstkanker. Voor het eerst in mijn leven ben ik toen heel bewust keuzes gaan maken.
Zo besloot ik me alleen ‘lokaal’ te laten behandelen: een operatie om de tumor te verwijderen en bestraling. De preventieve chemo- en hormoontherapie heb ik overgeslagen, omdat die een enorme impact zouden hebben op mijn hormonen, op mijn vrouw-zijn en de overgang. Dat wilde ik niet. Fysiologisch gezien ontkomen de meeste vrouwen niet aan de overgang. Maar dankzij het taoïstische pad leerde ik hoe mijn levenskracht kon blijven stromen door contact te maken met mijn bekken, mijn seksualiteit. Dat was een heel spannend proces, omdat ik het al die jaren had weggestopt en onderdrukt. Maar het was ook een heel verrijkend proces, dat me uiteindelijk terugbracht bij mijn eigen veiligheid, mijn bron. Onze levenskracht is pas weg als we dood zijn, maar als je ouder wordt moet je het wel onderhouden. En als ík straks 90 ben, wil ik nog steeds in de gordijnen hangen haha!'
'Na mijn ziekte ging ik op een andere afdeling werken, wat zes jaar lang heel leuk was. Langzaam maar zeker viel ik echter terug in mijn oude valkuil. Naast twee banen en mijn gezin, volgde ik een opleiding. Ondertussen had ik door de overgang ook fysieke en mentale klachten. Mensen zeiden: jeetje wat heb jij toch veel energie. Maar die grenzeloosheid kwam voort uit verlatingsangst; ik deed alles vanuit die overlevingsstrategie. En toen kwam ik in een burn-out terecht. Mijn lijf trok het gewoon niet meer.
Dat was het keerpunt. Ik moest écht beter naar mijn lichaam leren luisteren. Tijdens mijn herstel stond ik op een dag – lekker meditatief – op de overloop mijn deuren te schilderen, toen ik me afvroeg: wat ga ik nu met de rest van mijn leven doen? En ineens wist ik: ik word holistisch therapeut. Ik deed een opleiding en ging deeltijd bij mijn werkgever werken, niet als manager maar als opleider. Daarnaast heb ik mijn eigen praktijk voor holistische therapie. Ik heb nu het beste van alles! Het was geen gemakkelijke weg, maar ik zie de dingen scherper voor wat ze zijn en ik ben een veel warmer mens geworden. Het klopt nu en dat is zo fijn!'
'De overgang is een periode die aandacht vraagt voor jezelf. Bezinning, review en ruimte. Ik heb die periode dan ook vanaf dag één benaderd als een fysieke en mentale transitie die je heel bewust kunt meemaken. Fysiek voelde ik me niet altijd fantastisch, maar dat voelde ik me op m’n veertiende ook niet. En ik merkte al heel snel dat de opvliegers – die ik toen ‘aanvliegers’ noemde - een signaalfunctie hadden. Daarmee gaf mijn lichaam aan dat iets niet in harmonie was met mij.
Zo voelde ik dat mijn relatie niet was wat ik zocht in de liefde. Toch heb ik, in het belang van ons kind, lang gewacht om weg te gaan. Maar na het overlijden van mijn vader hield ik dat niet meer vol. Twee jaar geleden ontmoette ik de liefde van mijn leven, voor wie ik onlangs naar Italië ben geëmigreerd. Weer een radicale stap. Ach, we zetten op heel veel punten in ons leven radicale stappen, maar dan doet de omgeving er niet zo moeilijk over. Een kind krijgen is ook heel radicaal, maar dat vinden we heel logisch. Als je er anders naar kijkt, is de overgang een enorm rijke periode in je leven.'
