Niet dichter bij je ouders, maar juist verderweg vervoerverbinding. Naar Dwingeloo doen we er twee uur langer over. Hoe kunnen we elkaar blijven zien? En komen jullie nog weleens naar het zuiden? Dat waren vragen die me bezighielden. Tegelijk vind ik het supergoed dat jullie je eigen plan trekken. Wij hebben dat ook altijd gestimuleerd. Jullie hoefden niet in de buurt te gaan studeren om dicht bij ons te wonen, maar jullie mochten uitvliegen – en dat hebben jullie gedaan. Toen er kleinkinderen kwamen, kon ik weleens jaloers zijn op vriendinnen die hun kleinkinderen om de hoek hadden wonen. Maar ook dat hebben we opgelost door acht jaar lang wekelijks naar jullie toe te komen om op de kleinkinderen te passen.’ Het voelde zo ondankbaar Ik voelde me wel een beetje schuldig dat het Drenthe is geworden. Mijn ouders hebben altijd zo veel moeite gedaan door wekelijks naar Broek in Waterland af te reizen. En wat doen wij? We gaan nóg verder weg wonen. Het voelde zo ondankbaar. Dat we een huis vonden met meerdere gastenverblijven maakte Het was een langgekoesterde droom: wonen op een boerderij met bed & breakfast, weg uit de drukte van de Randstad. Mijn man Karel en ik zijn natuurliefhebbers. Er zit een gastvrouw in mij die eruit wil, en Karel wil graag een atelier waar hij meubels en schilderijen kan maken. We hebben door het hele land wel twintig boerderijen en landhuizen bezichtigd. Toen we in Dwingeloo het erf van woonboerderij Het Bonte Paard opstapten, wist ik het: dit wordt het. De boerderij had niet alleen een bed & breakfast maar ook een groepsverblijf en als kers op de taart een ateliertje. Alle eisen kon ik afvinken, behalve één: dichter bij mijn ouders in Sittard in ZuidLimburg wonen. Hoe kunnen we elkaar blijven zien? ‘Toen je vertelde dat jullie een huis hadden gekocht in Dwingeloo, moest ik wel even slikken’, vertelt mijn moeder Marjolein van der Lelij (79) als we praten over de impact van de verhuizing op mijn ouders. ‘Van Sittard naar Broek in Waterland (vlak bij Amsterdam), waar jullie eerst woonden, is een goede openbaar Naar de andere kant van het land verhuizen, nog verder weg van je ouders – journalist Otje van der Lelij (43) deed het. Met haar moeder Marjolein bespreekt ze de impact van de verhuizing op hun band, eventuele eenzaamheid en mantelzorg. 4 P E R S O O N L I J K V E R H A A L
RkJQdWJsaXNoZXIy NTc0OTk=