Stressvolle gebeurtenis Verhuizen staat in de top drie van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Maar mijn ouders durven die stap wel aan. Marjolein: ‘We zijn al langer aan het rondkijken naar een kleiner huis. Ik werk nu veel in de tuin, maar dat kan ik niet blijven doen. We hebben ook een leeftijd bereikt waarop steeds meer mensen wegvallen: vier goede vriendinnen zijn al overleden. Maar de voornaamste reden dat we in de buurt van jullie willen wonen, is dat we de kleinkinderen nog een stuk kunnen zien opgroeien.’ Alles is bespreekbaar Ik kom uit een gezin waarin alles bespreekbaar is, dus ook dit soort wilde verhuisplannen. Het is wel een onderwerp waar we nog niet over zijn uitgepraat. Alleen door erover in gesprek te blijven, zal duidelijk worden of dit echt is wat we allebei willen. ‘Hoe denken jullie bijvoorbeeld te gaan integreren?’ vraag ik aan mijn moeder. ‘ Ik ben niet iemand die gaat zitten afwachten’, legt ze uit. ‘ Ik bedenk altijd wat ik zélf kan ondernemen. Ik zal op zoek gaan naar mensen de beslissing wel makkelijker. Mijn ouders kunnen nu blijven logeren in comfortabele kamers. Als die mogelijkheid er niet was, weet ik niet of ik het had gedaan. Niet omdat ik denk dat mijn ouders zullen vereenzamen – ze zijn héél sociaal – maar omdat ik weet hoe erg ze de kleinkinderen gaan missen. Bang voor eenzaamheid? ‘Dat we kunnen logeren is fijn’, zegt Marjolein. ‘We kunnen dan langer blijven en ook nog iets voor jullie betekenen.’ Voor eenzaamheid is Marjolein niet bang als haar dochter nog verder weg woont. ‘ Ik verveel me nooit. Ik wandel, werk in de tuin, naai nog kleding, doe vrijwilligerswerk en heb veel vriendinnen. Je vader geeft Nederlandse les aan vluchtelingen, gaat nog naar de sportschool en heeft een boekenclub. Daarnaast zijn we lid van Vrienden op de Fiets; we bieden een slaapplek aan fietsers en mensen die het Pieterpad lopen.’ Wegpieteren achter de geraniums? Dat komt niet in het vocabulaire van mijn ouders voor. Mantelzorgwoning Juist omdat ze nog zo ondernemend zijn, was ik niet verbaasd toen ze me belden met het plan om in de toekomst een mantelzorgwoning op ons erf te zetten. Eerst dacht ik: ho stop! We wonen er nog niet eens. En zitten we dan niet te veel op elkaars lip? ‘Jullie wonen zo prachtig’, zegt Marjolein. ‘Wij zien ons hier ook wel wonen. Mochten wij in de toekomst extra ondersteuning nodig hebben, dan is het handig als we in de buurt wonen.’ Toen ik het even had laten bezinken, begon ik ook de voordelen te zien. Mijn kinderen zijn dol op opa en oma, mijn ouders zijn fijne mensen en ik ben blij dat ik iets kan terugdoen. En niet onbelangrijk: we hebben genoeg ruimte, dus ik wil hier zeker over in gesprek. ‘ Ik voelde me wel een beetje schuldig dat het Drenthe is geworden. Het voelde zo ondankbaar’ - Otje 6 P E R S O O N L I J K V E R H A A L
RkJQdWJsaXNoZXIy NTc0OTk=